Nowy Rok – międzynarodowe święto przypadające 1 stycznia każdego roku (w kalendarzu gregoriańskim), w Polsce jest to dzień wolny od pracy. W powszechnie przyjętym zwyczaju obchodzenie święta należy rozpocząć o północy z dnia 31 grudnia na 1 stycznia następnego roku. Dzień poprzedzający Nowy Rok nosi w polskiej tradycji miano sylwestra od imienia świętego, który wspominany jest w tym dniu w liturgii w Kościele rzymskokatolickim − papież Sylwester I[1].
Noworoczne zwyczaje
1 stycznia obchodzono jako oktawę Bożego Narodzenia. W tym dniu tłumnie odwiedzano kościoły, uczestnicząc w uroczystej Mszy Świętej. Na ziemi krakowskiej po skończonym nabożeństwie, ksiądz składał życzenia dziedzicowi i parafianom. Później cała wieś udawała się do dworu, gdzie odbywała się okolicznościowa uczta połączona ze wzajemnym składaniem życzeń. W tym regionie wierzono również, że kto zobaczy na Nowy Rok źrebaka, będzie cieszył się zdrowiem. Jeśli zaś gęś, będzie musiał zmierzyć się z wieloma chorobami.
Ciekawy zwyczaj istniał w dziewiętnastowiecznej Warszawie wśród furmanów rozwożących różne produkty. Zebrani w kilkuosobowe grupy, ubrani w odświętne stroje, chodzili od karczmy do karczmy. Kiedy stanęli przed drzwiami, głośno uderzali biczami o chodnik, domagając się premii za całoroczną pracę. Jednocześnie składali życzenia wszelkiej pomyślności w Nowym Roku.
W całej Polsce 1 stycznia starano się wstać wczesnym rankiem i umyć się w misce z zimną wodą. Na jej dnie kładziono srebrny pieniążek. Wierzono, że dzięki takiej kąpieli zachowa się zdrowie i urodę. Niezależnie od regionu powiadano, że "jaki Nowy Rok, taki cały rok", dlatego przykładano szczególną wagę do wykonywanych w tym dniu czynności oraz do kontaktów z innymi ludźmi.
źródła:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Nowy_Rok
https://polskieradio24.pl/39/156/artykul/2239466,swieto-nowego-roku-noworoczne-zwyczaje-w-polskiej-tradycji